Mijn oogoperatie zit erop, en ik zit volop in de herstelfase. Wil je het herstel in beelden zien? (trust me, het is ongelooflijk 😀 ) Kijk dan onderaan het bericht! Maandag was het eindelijk zover: de dag waarop mijn linkeroog geopereerd zou worden. Natuurlijk was ik wat zenuwachtig, maar ik voelde me zo goed begeleid door mijn oogchirurg dat ik er het volste vertrouwen in had! Een paar dagen op voorhand was ik begonnen met antibioticadruppels in mijn linkeroog en ook de dag zelf werd er door de verpleegster (een heel lieve, yay) ook nog gedruppeld en werd er een tabletje in mijn oog gedaan. En dat klinkt heel eng en pijnlijk, maar was het niet!
Inhoud:
Hoe verliep de ICL oogoperatie?
We zaten prima op schema, echt super! Ik haat het als je geopereerd moet worden en je operatie loopt uit… dan zit je daar zenuwachtig te wezen. Maar nu werd ik tegen kwart voor negen naar de OK gebracht en terwijl ik op de gang aan het wachten was, kwam de anesthesiste al even babbelen over medicatie die ik nam, vorige operaties… en voor ik het wist, was het showtime! Ik had op de gang al een infuus gekregen en terwijl ik van bed veranderde, spoot de anesthesiste al een middeltje in waar ik wat woozy van werd. Er waren verplegers bezig met van die plakkers voor je hart en voor ik ‘wegviel’ zag ik het bekende gezicht van mn oogchirurge die nog zei dat mn oog er goed uitzag en dat ze er snel aan zou kunnen beginnen. Voor iemand die geen steek ziet en graag controle heeft, is het enorm fijn om een bekend gezicht te zien in de operatiekamer. Ik vond het ook al heel tof dat ‘mijn’ verpleegster me ook wegdeed naar de operatiezaal (en me geloof ik ook mee kwam ophalen).
De recovery: arrrr matey!
Het wakkerworden op de recovery viel een beetje tegen: ik kon niet stoppen met bibberen en er zat een ooglapje met gaas voor mijn geopereerde oog: deze dame kon dus nog niets zien. De verpleegkundige vroeg of alles goed was, en toen ik vertelde dat ik maar niet kon stoppen met bibberen, spoot ze iets in waar ik terug lekker warm van werd en voilà , probleem opgelost! Maar toen ontdekte ik iets anders: ik moest ontzéttend nodig plassen. Als in: ik sta op ontploffen, ik zie niks en ik hoor allemaal enge bliepjes en andere mensen. Dus ik vrees dat ik die arme verpleegkundige nogal heb lastiggevallen: “Wanneer mag ik naar mijn kamer? Ik moet plassen!”. Ze stelde nog voor om even een bedpan te gebruiken, maar ik heb ervaring met die dingen en ik ben er gewoon slecht in :p Dus ik wachtte tot ik eindelijk naar mijn eigen kamer mocht… jullie geloven niet hoe happy ik was toen ik daar mijn verpleegsters weer zag die me kwamen halen 😉 Ik ben trouwens een half uur onder narcose geweest en heb een uur uirgeslapen op de recovery.
Terug op de kamer!
Ik kwam halfgroggy binnengerold en daar zaten mijn lieve ouders te wachten. Stiekem weet ik niet goed meer wat er gezegd geweest is (behalve dat ze wat waren gaan eten, dat herinner ik me natuurlijk weer wél :p) want ik zat nog maar met 1 ding in mijn hoofd: tha pee thingie. Gelukkig mocht ik onder begeleiding van de verpleegster naar de wc (ik had geen loopinfuus gekregen) en hoewel ik precies een zatte mie was, is het toch allemaal goedgekomen. En een kwartier later ook. En de tien minuten daarop ook. Euhm… ja, de verpleegster heeft dan maar even aan mijn moeder uitgelegd hoe het zat met die baxter en hoe ze me moest ondersteunen, want ze had ook nog andere patiënten met (en dat vind ik zelf toch) wat dringendere noden 😉 En ladies… ik heb geloof ik 4 uur op die kamer gelegen, maar ik ben zéker een stuk of 20 keer gaan plassen. Bizar! Later bleek dat de oogchirurge me een pilletje had gegeven tegen de oogdruk (veel plassen = minder oogdruk)… dat was het dus :p Ach, ik ben vaak mijn bed uitgeweest :p Maar ik voelde me echt een waterballonnetje dat op knappen stond, whoa! ‘s Middags heb ik met veel moeite een boterham met confituur naar binnen gewerkt en een flesje water gedronken. Gelukkig ging dat allemaal goed, ik had op dat vlak geen last gehad van de narcose 🙂
Ik kan zien!
In de latere namiddag kwam de oogchirurge op ronde en ze keek mijn oog na: het gaas mocht eraf en er werden nog wat druppels ingedaan. En mijn God… ik kon zien! Het zicht was niet zo superscherp omdat er nog een doorzichtige oogschelp voor zat, maar wauw!! Op den duur ging ik stiekem meer naar de WC om naar mijn oog te kijken 😉 Ik – en mijn ouders natuurlijk ook – vonden het echt heel bijzonder. Alsof er een brillenglas in mijn oog zat! Een paar uur later en ook enkele druppels later, mocht deze dame met haar ziend oogje naar huis! Na een lief “Tot vrijdag!’ van de verpleegster wandelde ik als in een droom met mijn ouders naar de auto. Ik dekte elke keer mijn ‘slechte’ oog af en jeetje… ik zag gewoon al scherp! In de auto heb ik de hele tijd in de spiegels zitten kijken naar mijn oog :p ‘s Avonds voor het slapen mocht de oogschelp er voor het eerst af… en hoewel mijn oog heel erg rood zag, was ik ZO blij! Ik wist wel dat mijn zicht nog zou moeten verbeteren de komende dag, maar wauw!
Geen pijn
Je zou het niet zeggen, maar ik heb nu nog steeds geen pijn gehad van de operatie. Het oog zag echt flink rood en ik moest vaak druppelen, maar pijn? Nope! Na twee dagen kreeg ik trouwens wel last van de voorspelde misselijkheid (ik mag in mijn rechteroog geen lens dragen omdat dat oog dezelfde week geopereerd wordt) dus het is de hele tijd aanpassen voor die arme hersentjes van mij. Normaal zou dat gewoon moeten beteren na vrijdag! De enige pijn die ik de eerste dagen voelde, was wanneer ik druppeltjes indeed (na een seconde schoot er dan een kleine pijnscheut door mijn oog, op de plaats waar de sneetjes gemaakt waren) maar hé, dat was letterlijk 1 seconde doorbijten en de pijn was weer weg. Nu (donderdagnacht) heb ik zelfs die kleine pijn niet meer.
Slapen als een prinsesje
Voor het slapen met oogkapje was ik ook wat bang: dat ging toch een regelrechte ramp worden? Gelukkig niet! Ik heb tot nu toe elke nacht heel lekker geslapen, zolang je het goed vastmaakt met de speciale plakband heb je er echt geen last van! Ondertussen kan je ook toch ook nog ademen terwijl je slaapt want er zitten gaatjes in.
De nacontrole
Een dag na de operatie moest ik alweer naar de praktijk van de oogchirurge komen voor de nacontrole. Die was echt geweldig goed 😀 Ik moest een leestest doen en ik kon meer lezen dan wanneer ik een bril droeg! Hallo onderste lijnen met kleine lettertjes, come to momma!
Vrijdag het rechteroog
En vrijdag (ondertussen al vandaag :p) is het tweede oog aan de beurt. Ik kan je verzekeren dat ik absoluut niet meer zenuwachtig of bang ben. Echt waar, ik voelde me in hele goede handen! Iedereen was stipt en deed zijn werk heel goed, echt perfect! De operatie van morgen zal identiek zijn aan die van maandag, alleen ga ik deze keer meer kunnen zien in de operatiekamer en op de recovery, voor het eerst in mijn leven 🙂 Ik kan niet wachten tot het morgenavond is en ik naar huis kan, hihi! Met 2 ogen waarmee ik kan zien! De dag van de lensimplantatie zelf: 
Het oogtabletje: viel reuze mee! 
Vlak na de operatie, terug in mijn kamer. Groggy & sexy as hell 😉 Nog met het gaasje ervoor! 
Zonder het gaasje! Ik kan zien 😀 
Snel een foto gemaakt terwijl het verband er even af mocht 😉 Rood 😮 
Foto vlak voor ik thuis ging slapen: zo zie je hoe rood het oog was. Woensdag: 
Al een heel stuk minder rood. Ik sta er echt versteld van! 
Geen dieptezicht en misselijk… de post beneden gaan ophalen is geen makkie. Gelukkig heb ik mn geweldige zonnebril van River Island nog 😀 Donderdag: 
Alweer minder rood! 
De verveling begint flink toe te slaan en ik probeer me maar een beetje te vermaken 😉 Nog steeds superblij dat ik een gewone zonnebril op kan 😀 
En een lieve knuffel van Belleke, speciaal aan de andere kant (ze vindt het een beetje een eng ding ;))
